“Cisza jest ogrodem Boga, w którym kwitną najpiękniejsze kwiaty.”

“Cisza jest ogrodem Boga, w którym kwitną najpiękniejsze kwiaty.”

utworzone przez | mar 7, 2024 | Aktualności, Bez kategorii

“Cisza jest ogrodem Boga, w którym kwitną najpiękniejsze kwiaty.”

(bł. ks. Jakub Alberion)
 
Choć ten jeden dzien w czasie Wielkiego Postu poświęćmy na wyciszenie, modlitwę i wsłuchanie się w słowa kapłana. To czas na zastanowieniae się nad swoim życiem duchowym i pogłębieniem swojej wiary. Jest to również możliwość, by zapomnieć o problemach i lękach dnia codziennego.
Jesteśmy wdzięczni za taki właśnie dzień w naszej szkole. Dziękujemy księdzu Marcinowi i księdzu Szako za każde słowo, Mszę Świętą, adorację Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie oraz prowadzenie podczas drogi krzyżowej.

Polina Yakovleva

(1)

Po śladach świętego

Po śladach świętego

utworzone przez | mar 7, 2024 | Aktualności, Bez kategorii

 
Nasza grupa z koła dziennikarskiego przygotowuje kolejny materiał reporterski. Tym razem zgłębiamy biografię i dzieła wielkiego męczennika i patrona Polski – św. Andrzeja Boboli, zwanego Duszochwatem. Ślady jego można znaleźć w wielu miejscach na kresach Rzeczypospolitej. Jego obecność łączy Polaków, Białorusinów, Litwinów i Ukraińców. Jest patronem jedności religijnej, protoplastą ekumenizmu, jedności społecznej i narodowej, tak ze względu na jego duszpasterstwo wśród ubogich, jak i działalność w przestrzeni publicznej. Święty Andrzej Bobola jest orędownikiem w niebie w sprawach narodowych, a także patronem Polski. Z naszą misją reporterską udałyśmy się do jednego z sanktuarium Boboli, do kościoła przy ul. Rakowieckiej, gdzie złożone są szczątki świętego. Tam rozpoczęłyśmy badania nad dziełem tego fascynującego patrona.
“Sto lat”, by pamiętać

“Sto lat”, by pamiętać

utworzone przez | mar 5, 2024 | Aktualności, Bez kategorii

Nigdy wcześniej nie miałem pojęcia, że mam powiązania rodzinne z Polską. Zajęcia w Kolegium św. Kostki natchnęły mnie, by zgłębić temat moich przodków. Większość z nich pochodzi z Białorusi. Jednak okazało się, że najbardziej związaną z Polską osobą jest moja prababcia, Ewa Jakubowska. Jej pierwotne nazwisko było Łabędź. Zmieniła je, gdy wyszła za mąż. Moja prababcia urodziła się w 1926 roku w małym mieście Iwie, obecnie centrum rejonu iwiewskiego na Białorusi. W okresie II Rzeczypospolitej, w latach 1921–1939, to miejsce było siedzibą wiejskiej gminy Iwje. Po agresji ZSRR na Polskę rodzina babci została włączona do Białoruskiej SRR. Ewa pracowała w fabryce mebli w Mińsku, a pod koniec swojej kariery kierowała jednym z jej oddziałów.

Babcia od dziecka chodziła do polskiej szkoły i całkiem nieźle znała język polski, chociaż w domu jej krewni posługiwali się również rosyjskim i białoruskim. Mój tata zawsze bardzo był zafascynowany jej umiejętnościami językowymi, ponieważ w ZSRR poziom wiedzy języków obcych generalnie był dość niski.

Kochała podróże do Polski, gdzie spotykała się ze swoimi znajomymi. Jej krewni również przyjeżdżali do niej, a ona rozmawiała z nimi po polsku. Z tych wycieczek przywoziła dla mojego dziadka, (wtedy jeszcze dziecka), polskie czasopismo “Mały Modelarz”. Z utęsknieniem czekał on na kolejne modele do sklejania.

Babcia Ewa zmarła w 1986 roku w Mińsku. Wtedy jej młodszy wnuk, mój wujek Jerzy, miał 4 lata, ale nawet on pamięta swoją babcię, ponieważ zrobiła wiele dobrego dla naszej rodziny. Jako znak pamięci o niej na naszych rodzinnych uroczystościach grana jest do dzisiaj polska pieśń “Sto lat”.

Stanisław Miejszutowicz)