Wieczór romantycznych uniesień

Wieczór romantycznych uniesień

utworzone przez | mar 5, 2024 | Aktualności, Bez kategorii

W środowy wieczór podziwialiśmy baletowe arcydzieło twórców francuskiego romantyzmu. „Giselle” to balet fantastyczny zapisany przez Heinricha Heinego na podstawie zasłyszanej przez niego legendy. Wspaniała inscenizacja plastyczna, drobiazgowo opracowane projekty dekoracji i kostiumów, a przede wszystkim mistrzowskie choreografie i taniec artystów Polskiego Baletu Narodowego wprowadziły wszystkich w oniemienie. Oddziaływały na wszystkie zmysły, ciesząc oko i ucho widza. Balet był wielokrotnie pokazywany w Warszawie, po raz pierwszy prawie 200 lat temu na scenie Teatru Narodowego. Do dziś zachwyca mistrzowskimi popisami tancerzy, ich aktorską grą oraz czaruje pięknem zespołowych tańców zbiorowych. W końcu namiętność i zmysłowość, tajemniczość i baśniowość t o cechy, które dominują i poniekąd definiują epokę romantyzmu, którą tak wielu z nas nosi w sercu.

Dziękujemy za wsparcie

Dziękujemy za wsparcie

utworzone przez | lut 27, 2024 | Aktualności

Fundacja “Dla Polonii” otrzymała wsparcie w postaci darowizny na realizacje stałego projektu “Repatriacja przez edukację”.

Projekt ten ma na celu pomoc LON Kolegium Św. Stanisława Kostki w organizacji zajęć edukacyjnych oraz wycieczek edukacyjnych dla uczniów, a naszych podopiecznych- młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu. Dodatkowo w ramach akcji, czynimy wszelkie starania w celu zapewnienia naszym podopiecznym domowej atmosfery w przyszkolnym internacie i godnych warunków mieszkalnych poprzez: organizację warsztatów, wycieczek, wspólnych świąt (dla uczniów, którzy nie mogą spędzić tego czasu z rodzicami), ale również wymiany wyeksploatowanych środków czystości.

Dzięki naszemu darczyńcy Fundacji Totalizatora Sportowego będziemy mogli zakupić artykuły spożywcze, które posłużą do przygotowania posiłków dla naszych podopiecznych oraz do stworzenia reportażu- filmiku promującego idee repatriacji, który mamy nadzieje przysłuży się poszerzeniu świadomości społecznej, a ostatecznie pomoże nam zebrać środki na wsparcie dla młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu oraz Polonii na całym świecie.

Naszemu Darczyńcy serdecznie dziękujemy!

 

Działamy!

Gdybym był trochę młodszy, wróciłbym pieszo do ojczyzny

Gdybym był trochę młodszy, wróciłbym pieszo do ojczyzny

utworzone przez | lut 12, 2024 | Aktualności

 
– Dario, poznałyśmy się kilka miesięcy temu, tutaj w liceum. Wiem, że masz polskie korzenie. Proszę, opowiedz o sobie i o historii, którą zasłyszałaś o swoich przodkach w domu rodzinnym?
– Nazywam się Daria Goraj. Urodziłam się i wychowałam w Kazachstanie, w mieście Astana. Mam 15 lat i jestem uczennicą II klasy w Kolegium św. Stanisława Kostki i rzeczywiście mam polskie pochodzenie.
– A skąd dowiedziałaś się o naszym Kolegium?
– Mam starszego brata Daniela, który ukończył to liceum. Daniel miał wiele dobrych doświadczeń ze szkołą, nauczycielami, poznał tu wielu przyjaciół, więc zdecydowanie polecił mi dołączenie do tej społeczności.
– Czy mógłabyś podzielić się historią swojego pradziadka, Goraja Leonarda Stanisławowicza, który pochodził z Polski?
– Mój pradziadek, Goraj Leonard Stanisławowicz, urodził się w 1914 roku w niewielkiej wsi Goraj obok Lublina. Pochodził z prostej polskiej rodziny i przez całe życie marzył o tym, aby zostać żołnierzem i bronić Polski.
– Nazwisko i nazwa miejscowości są takie same? Czy to przypadek?
– Faktycznie, być może to nasi przodkowie…, może to od ich nazwiska nazwano wieś… Niestety nie mamy dziś takiej wiedzy w rodzinie na ten temat, nie posiadamy dokumentów…
– Mieli majątek? Czym się zajmowali?
– Rodzice dziadka byli kułakami, pracowali ciężko, posiadali duże gospodarstwo rolne i zatrudniali ludzi do pracy.
– „Kułak” to pejoratywne określenie stosowane w ZSRR?
– Zdecydowanie tak! To negatywne określenie wobec bogatego chłopa, którego władze radzieckie utożsamiały propagandowo z „wrogiem klasowym”. Przeciwko kułakom stosowano formy represji państwowej oraz konfiskowano cały majątek, który szedł na własność kołchozu, a następnie deportację do obozów Gułagu lub zesłanie do odległych rejonów ZSRR.
– I taki los spotkał Twojego pradziadka?
– Tak, w kwietniu 1936 roku przyjęto uchwałę, na mocy której Polaków deportowano do Kazachstanu. NKWD otoczyło wioski, w tym rodzinę Leonarda, zmuszając ich do opuszczenia domów. Wiosną 1936 roku, w wieku 22 lat, Leonard i jego rodzina zostali zesłani na kazachski step, obecnie w obwodzie kokczetawskim, we wsi Nowogreczanowka.
– Jak wyglądały warunki życia Polaków po deportacji do Kazachstanu?
– Polaków zmuszano do budowy ziemianek i życia w trudnych warunkach. Deportowani musieli stawić czoło brakowi podstawowych środków do życia, chorobom zakaźnym i głodowi. Musieli uczyć się „nowego życia”. Z biegiem czasu wieś, gdzie byli osadzeni, zaczęła przekształcać się, stając się jedną z najczystszych i najpiękniejszych. Mój pradziadek często powtarzał swojemu synowi (mojemu dziadkowi): Gdybym był trochę młodszy, wróciłbym pieszo do ojczyzny.
Na zsyłce władze zabroniły używania języka polskiego, ale Polacy zbyt mocno kochali swoją ojczyznę i język, by zapomnieć o swoim pochodzeniu. Nie dali się zastraszyć. W Kazachstanie założyli nawet własny kościół, w niedzielę nie pracowali, odpoczywali. Zawsze starali się podtrzymywać polskie tradycje.
– Dlaczego Polacy zostali deportowani? Jakie były zarzuty?
– Polacy byli oskarżani o przynależność do opozycji, szpiegostwo, wrogość do ZSRR czy działalność antysowiecką. Represje były skierowane przeciwko tym, którzy byli uznani za “niebezpiecznych” dla reżimu.
– Czy Pan Leonard został zrehabilitowany, uznany za męczennika władzy sowieckiej?
– Mój pradziadek został zrehabilitowany w 1958 roku, w ramach procesu destalinizacji. To oznaczało oficjalne uznanie niesłuszności oskarżeń i przywrócenie mu praw obywatelskich.
– Jakie były długofalowe skutki dla Twojego pradziadka i innych Polaków po deportacji?
– Deportowani Polacy musieli poczekać do rozpadu Związku Sowieckiego, czyli do 1991 roku, aby wrócić do Polski. Dzieci i wnuki, urodzone na terenie Kazachstanu, były sowietyzowane, co wiązało się z zakazem nauki języka polskiego i pielęgnowania tradycji narodowych. Ale nie wszyscy mieli możliwości powrotu do Ojczyzny. Przeszkodą były problemy materialne bądź społeczne. Mój dziadek w Kazachstanie poznał moją prababcię i zdecydowali się tam pozostać.
– Powiedz Dario, co oznacza dla Ciebie dziedzictwo i historia Twojego pradziadka?
– Historia mojego pradziadka jest dla mnie niezmiernie ważna. To nie tylko opowieść o trudnych czasach, ale także o sile ducha i przetrwania mojej rodziny. Dzięki takim historiom zrozumiałam, jak ważne jest szacunek dla historii i korzeni.
Z Darią Goraj rozmawiała Alisa Kostylieva

daria1