Andrzej Bobola — patron na trudne czasy
W historii ludzkości wyłaniają się postaci, które stają się nie tylko bohaterami swoich czasów, lecz także nieśmiertelnymi symbolami wartości, odwagi i wiary. Jednym z takich niezwykłych jednostek jest święty Andrzej Bobola, zwany Niezwyciężonym Patronem Polski, którego życie i męczeńska śmierć w XVII wieku odcisnęły trwały ślad w historii Polski i Kresów Wschodnich.
Życiorys
Andrzej Bobola, urodził się w 1591 r. w Strachocinie. Jego życie związane było z niezwykłym oddaniem służbie Bogu i braterstwu ludzkiemu. Znany przede wszystkim z misyjnej pracy w Polsce, Litwie i Białorusi, gdzie gorliwie szerzył nauki chrześcijańskie, zdobywając uznanie zarówno wśród wiernych, jak i duchownych.
W wieku 16 lat wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, gdzie szybko zyskał reputację gorliwego misjonarza i ascety. Jego praca misyjna skupiała się na ewangelizacji na wschodnich ziemiach Rzeczypospolitej, gdzie stawiał czoła wielu trudnościom związanym z konfliktem wyznaniowym. Nadano mu przydomek „Duszochwat”, czyli „Łowca dusz”. Nawracały się nawet całe wioski.
Nie należy zapominać, że to właśnie on był autorem „Ślubów Lwowskich”, które w obliczu zagrożenia ojczyzny podczas potopu szwedzkiego złożył król Jan Kazimierz przez Maryją.
Poświęcenie dla wiary
Święty Andrzej Bobola dokonał swojego żywota 16 maja 1657 roku w Janowie Poleskim. Po okrutnych torturach, podczas których m.in. obcięto mu nos i uszy, wyłupiono oczy i wydarto język, oskalpowano i odarto ze skóry, po czym powieszono za nogi do góry…Tak niewyobrażalnie brutalnie został zamordowany przez Kozaków, którzy nie znosili jego zdecydowanej postawy wobec wiary katolickiej. Umęczone ciało pochowano w podziemiach jezuickiego kolegium w Pińsku.
Jego niezłomna wiara i gotowość do poświęceń stały się nie tylko źródłem inspiracji, ale także symbolem walki z przeciwnościami losu. Św. Andrzej Bobola nie ugiął się przed trudnościami, a nawet w obliczu prześladowań pozostał niezłomny w obronie swoich przekonań.
Niewyobrażalne cuda
Kult ojca Boboli wzrósł m. in. dzięki jego wstawiennictwu w czasie epidemii dżumy, która panowała w Europie (1707 — 1711) i zebrała obfite żniwo, a ominęła jedynie tereny, gdzie modlono się i wzywano na pomoc Bobolę. Nie bez powodu święty Andrzej Bobola objawia się w kluczowych momentach historii. Po 45 latach od jego śmierci, 16 maja 1702 r., objawił się rektorowi, Marcinowi Godebskiemu, prosząc o odnalezienie swojej trumny. Okazało się, że jego ciało było w stanie nienaruszonym, jakby wczoraj pochowane.
Drugie jego objawienie miało miejsce w Wilnie, w 1818 r. dominikaninowi o. Alojzemu Korzeniewskiemu, który nie mógł pogodzić się z utratą niepodległości przez Rzeczpospolitą. Św. Andrzej Bobola powiedział, że gdy skończy się „ta wielka wojna” — Polska znowu będzie na mapach świata. Tak się i stało. Po 100 latach, w 1918 r., Polska odzyskała niepodległość.
15 sierpnia 1920 r. – w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, a zarazem w ostatnim dniu nowenny do bł. Andrzeja – Polacy odnieśli wielkie zwycięstwo nad Armią Czerwoną, a wydarzenie to przeszło do historii jako Cud nad Wisłą. Czyż nie jest to interwencja Boboli u Pana Boga?
Kult świętego przeszkadzał władzom rosyjskim. Po rewolucji bolszewickiej, agenci SB wdarli się do kościoła, w którym było złożone ciało Boboli, otworzyli trumnę i rzucili szczątki na posadzkę w nadziei, że się rozpadną. Ciało świętego nadal pozostało w stanie nienaruszonym! Sowieci zabrali je i wystawili na Wystawie Ludowego Komisariatu Zdrowia. Wkrótce zaczęła interweniować Stolica Apostolska, domagając się od sowieckiego rządu zwrotu relikwii. Ponieważ Watykan był zaangażowany w pomoc głodującym w Rosji, za zgodą Lenina relikwie przeniesiono do Rzymu. Do Polski powróciły w 1938 r. po uroczystościach kanonizacyjnych. Ojczyzna przyjęła powrót Świętego z wielkimi honorami i bardzo uroczyście. Ciało zostało złożone w kościele jezuitów przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Jan Paweł II był naocznym świadkiem powrotu męczennika do Polski. W 50. rocznicę kanonizacji św. Andrzeja Boboli wypowiedział następujące słowa: „Jeżeli uświadomimy sobie, że po odkryciu jego relikwii, jego ciało, które pozostało mimo wszystko nienaruszone, przy tym ciele, jako przy znaku danym od Boga, skupili się wierzący, zarówno katolicy, jak i prawosławni i wspólnie otaczali go czcią, to można w tym widzieć także i jakąś zapowiedź spotkania się chrześcijan z Zachodu i ze Wschodu…”.
Dlaczego warto znać historię tego świętego?
Odpowiedź tkwi w jego uniwersalnym przesłaniu, które przetrwało wieki. Św. Andrzej Bobola stał się symbolem nie tylko odwagi i wiary, ale również jedności, miłości bliźniego i nieustępliwości w obronie prawdy. Jego życie ukazuje nam, jak ważne jest trwanie w wartościach, nawet w obliczu trudności i prześladowań.
W dzisiejszych czasach, kiedy wartości zdają się czasem zanikać, historia świętego Andrzeja Boboli przypomina nam, że odwaga i wiara są nieśmiertelnymi wartościami, które przetrwają wieki. Jego niezwykłe życie i poświęcenie są inspiracją do działania i przypominają nam, że nawet w najtrudniejszych chwilach warto trwać przy swoich przekonaniach. Andrzej Bobola od 16 maja 2023 roku w sposób szczególny towarzyszy także naszej wspólnocie szkolnej. Obok świętego Stanisława Kostki, patrona naszego Kolegium, Andrzej Bobola stał się orędownikiem całej Społeczności Liceum i Fundacji „Dla Polonii”.
Alisa, Eva, Polina, Antonina
