Polski papież, Jan Paweł II w ciągu ponad 26 lat pontyfikatu wygłosił setki przemówień i opublikował dziesiątki tysięcy stron dokumentów. Opisywał najistotniejsze kwestie etyczne i społeczne, problemy z zakresu doktryny wiary i życia Kościoła. Wiele fragmentów papieskich przesłań przeszło do historii i kultury jako uniwersalne wskazówki, złote myśli i aforyzmy. Oto jak młodzież naszego Kolegium rozumie przesłanie Jana Pawła II:

„Nie wystarczy przekroczyć próg, trzeba iść w głąb. ” (JPII) Trzeba dążyć do swoich celów, pokonywać po drodze różnorakie trudności. Nawet, jeśli w połowie drogi nie ma już siły, nie można załamywać rąk, uważam, że papież miał na myśli to, że trzeba wiele pracować, by osiągać wyznaczone cele. (Maria z Białorusi)

„Dłonie są krajobrazem serca. ” (JPII) Myślę, że dłonie mogą być jak najbardziej krajobrazem serca, bo człowiek wykorzystuje je do swoich uczynków, zarówno dla innych, jak i dla siebie. Ręce mogą dzięki temu pokazać istotę naszego człowieczeństwa. (Artur, Kazachstan)

„Każde pokolenie powinno zdawać sobie sprawę, iż wolność nie polega na tym, żeby robić, co nam się żywnie podoba, ale na prawie do robienia tego, co należy. ” (JPII) Ja rozumiem te słowa jako powołanie do działań nie tylko, jakie nam się podobają, ale należy pamiętać także o tym, do czego jesteśmy zobowiązani. (Polina, Kazachstan)

„Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się – na próbę. ” (JPII) Żyjemy na świecie tylko jeden raz. Musimy korzystać z tego czasu, kochać to, co nam dano i robić wszystko na 100 %. (Hanna, Białoruś)

„Pragnienie, by żyć lepiej, nie jest niczym złym, ale błędem jest styl życia, który wyżej stawia dążenie do tego, by mieć aniżeli być, i chce więcej mieć, nie po to aby bardziej być, lecz by doznać w życiu najwięcej przyjemności. ” (JPII) Każdy z nas chce żyć lepiej i takie dążenie nie jest niczym nieprawidłowym, ale należy rozumieć, ze przede wszystkim musimy pamiętać o naszym człowieczeństwie. Nie wolno nam zapomnieć, kim jesteśmy. Pieniądze nie uczynią człowieka szczęśliwym, miłości tez nie poznamy dzięki nim. (Kamila, Kazachstan)

„Starajcie się odważnie dążyć do pełnej miary społeczeństwa. Wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali! ” (JPII) Rozumiem to tak, że od siebie należy wymagać jak najwięcej . Inni nie będą martwić się czy stajemy się coraz lepsi, będą też tacy, na którym wręcz będzie zależało, byśmy nie rozwijali siebie i swojego człowieczeństwa. Musimy sami sobie udowadniać, że potrafimy więcej osiągać. Nikt nie pomoże nam w tym taj, jak my sami. (Maria, Ukraina)

„Nigdy nie jest tak, żeby człowiek, czyniąc dobrze drugiemu, tylko sam był dobroczyńcą. Jest równocześnie obdarowywany, obdarowany tym, co ten drugi przyjmuje z miłością. ” (JPII) Myślę,że tu chodzi o to, że nie tylko jest obdarowywany ten, który coś dostaje, ale człowiek, który czyni dobro także jest obdarowany. Doznaje ciepła na sercu i czuje się dobrze, bo przyczynił się do dobra innego człowieka. Dobro takie zawsze działa w dwie strony. (Liza, Kazachstan)

„Nie ma pokoju bez sprawiedliwości, nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia” (JPII) Moim zdaniem, nie może być pokoju na świecie jeśli nie ma go między poszczególnymi ludźmi, jeśli ludzie nie są sprawiedliwi. Dobroć ludzka polega również na wzajemnym przebaczaniu. Należy również przebaczać, by nie pielęgnować złości w sobie. Taki stan również pomaga w byciu sprawiedliwym i w podtrzymywaniu pokoju na świecie. (Milana, Kazachstan)

„Praca ma dopomagać człowiekowi do tego, aby stawał się lepszym, duchowo dojrzalszym, bardziej odpowiedzialnym…” (JPII) Widzę w tym duży sens. Praca powinna zawsze motywować człowieka do działania, do życia. Powinna uszczęśliwiać, choć i tu możemy przechodzić trudne momenty. Jedno jest pewne, wszystkie te doświadczenia uczynią nas dojrzalszymi i bardziej odpowiedzialnymi. (Polina, Rosja)

Kiedy przekroczyłem próg Muzeum Sybiraków, nie spodziewałem się, że ta wizyta na zawsze pozostawi w moim sercu ślad.

Wnętrze muzeum otuliło mnie atmosferą skupienia i zadumy. W pierwszej sali zobaczyłem fotografie i osobiste przedmioty Sybiraków. Widok starych zdjęć rodzinnych, spersonalizowanych paszportów i listów z dalekiej Rosji poruszył mnie głęboko. Emocje, jakie musieli odczuwać ci ludzie, zostawiając swoje rodziny i ojczyznę, były nie do ogarnięcia.

Kolejna sala, zawierająca rekonstrukcje baraków syberyjskich obozów pracy przymusowej, przypomniała mi o okropnościach, jakie tam miały miejsce. Przeszywający chłód i surowość tych pomieszczeń, w których Sybiracy spędzali lata swojego życia silnie na mnie wpłynęły. Było trudno uwierzyć, że ludzie byli w stanie przetrwać aż takie nieludzkie warunki.

W miarę, jak przechodziłem przez ekspozycje, obrazy trudnych losów i ogromnej siły charakteru Sybiraków wywoływały we mnie coraz to nowe emocje. Z jednej strony była to złość wobec sprawców tych krzywd, a z drugiej podziw i szacunek dla ludzi, którzy pomimo niesprawiedliwości, cierpienia i utraty bliskich, potrafili zachować godność i nadzieję.

Wizyta w Muzeum Sybiraków była dla mnie nie tylko lekcją historii, ale także podróżą przez zakamarki ludzkiej wytrzymałości i miłości do ojczyzny. Opuszczając to miejsce, wiedziałem, że historia Sybiraków zawsze będzie dla mnie źródłem inspiracji i szacunku. Wróciły do mnie wspomnienia, kiedy moja babcia opowiadała, w jaki sposób moi przodkowie były represjonowani, nie miałem wówczas pojęcia, ile tak naprawdę moja babcia wycierpiała. Ona i jej bliscy byli represjonowani z Polski na Ukrainę, a potem do Kazachstanu.

Yarek Volskyi

Wycieczka do Białegostoku, a dokładniej do Muzeum Pamięci Syberii to czas pełen emocji i refleksji. Wizyta w tym miejscu otworzyła przede mną okno na historię tragicznego losu Polaków deportowanych na Syberię w czasach sowieckich.

Po wejściu do muzeum, pierwsze, co przykuło moją uwagę, to słowa które zostały zilustrowane przez reflektor. Słowa, które kojarzą się z tragicznym losem Polaków wygnanych na Syberię – ZIMNO, ŚMIERĆ, DEPORTACJA, GŁÓD, CIEMNOŚĆ, NIEZNANE…Następne co wpadło mi w oko to liczne fotografie i dokumenty, ilustrujące cierpienia i codzienne życie deportowanych. Zobaczyłem oryginalne listy i pamiątki, które przekazywały dramatyczne historie rodzin, rozdzielonych przez przymusową deportację.

Deportacja przebiegała przez kilka etapów, od zachodniej części ZSRR, przez Kazachstan do zimnych i ponurych miejsc w środku państwa komunistycznego.

Najbardziej poruszający moment nastąpił podczas oglądania wewnętrznej ekspozycji, gdzie mogłem zobaczyć prymitywne warunki życia na Syberii, w jakich Polacy musieli przetrwać. To prawdziwe świadectwo ludzkiej wytrwałości i siły ducha w obliczu nieprawdopodobnych trudności. Polaków zmuszano do pracy i życia w trudnych warunkach, do nauki języka rosyjskiego. Wszyscy ci ludzie wpadli w ciężkie kowadło ideologii sowieckiej i komunistycznej. 

Pochodzę z Kazachstanu, przyjechałem do Polski 3 lata temu. Wiem z opowieści, że moja rodzina, choć nie była Polakami, również ucierpiała z rąk komunizmu. Moi przodkowie po stronie matki byli represjonowani z Dalekiego Wschodu, a dokładniej z Korei do Kazachstanu. Rodzinę po przybyciu władze regionalne chciały rusyfikować, ale wartości naszej rodziny pozostały do dziś. Moi przodkowie zapamiętali na całe życie, cały ból, jaki przyniosły represje ze strony rządu radzieckiego.

Muzeum Pamięci Syberii jest miejscem, które powinno być odwiedzane przez każdego, kto chce zrozumieć bolesną historię Polaków w Związku Radzieckim. Ta podróż była dla mnie ważnym doświadczeniem, które utwierdziło mnie w przekonaniu, że pamięć o tych wydarzeniach musi być zachowana i przekazywana przyszłym pokoleniom.

Daniil Baranov

Fotorelacja z sobotniego spaceru po Powązkach – jednej z najstarszej zabytkowej nekropolii w Polsce. Od 10 lat cmentarz Powązkowski posiada status pomnika historii.

Przed uczniami klas maturalnych jeszcze kilka miesięcy nauki w Kolegium św. Stanisława Kostki, potem pożegnanie z murami szkoły, w której spędzili 4 lata, matura i wielki świat stoi przed nimi otworem… Młodzież wie, kto patronuje im zarówno w szkole, jak i w życiu. Zdążyli już zapoznać się z receptą na szczęście według Stasia Kostki, ich równolatka. Młodzi postanowili wyruszyć jego śladami, tam, gdzie były jego narodziny, chrzest i pierwsze 14 lat, jakie spędził w rodzinnym Rostkowie. W miejscowości, w której spędził dzieciństwo zanim udał się do Wiednia, a potem do Rzymu, znajdują się jego sanktuarium i relikwie. Z jego czasów zachował się staw, nad którym się modlił. Jak podaje tradycja,  gdy w skupieniu przeszkadzały mu rechoczące żaby, uciszył je modlitwą i od tej pory w sadzawce panuje cisza. Przy kościele nadal rośnie lipa, pod którą 5 wieków temu często modlił się Stanisław. Opodal znajduje się także kamień, w którym jest zagłębienie. Według legendy jest to odcisk  stopy młodego świętego. Pobyt w rodzinnych stronach Stasia był dla uczniów szkoły, której patronuje przypieczętowaniem ich relacji ze świętym. Oby prowadził ich do matury, dodawał odwagi i patronował w każdym wyborze.

Jak głosił Jan Paweł II:

„Młodzi dzisiaj mają w Polsce trudną młodość, czasem wydaje im się, że nie potrafią sprostać, czasem szukają wyjścia poza Ojczyzną. Dla wszystkich: i tych, co odchodzą z Ojczyzny i tych, co zostają, niech św. Stanisław Kostka będzie patronem, patronem trudnych dróg życia polskiego, życia chrześcijańskiego. Szukajmy u niego stale wspomożenia dla całej młodzieży pol­skiej, dla całej młodej Polski”.