1 SIERPNIA – PAMIĘTAMY!!!

1 SIERPNIA – PAMIĘTAMY!!!

utworzone przez | sie 1, 2024 | Aktualności

1 SIERPNIA – PAMIĘTAMY!!!

Powstanie warszawskie – 1 sierpnia 1944 – 3 października 1944 – to jedno z najważniejszych wydarzeń w najnowszej historii Polski. Było wystąpieniem zbrojnym Armii Krajowej wymierzone militarnie przeciw Niemcom, a politycznie przeciw ZSRR. Powstanie było ostatnią wielką próbą ratowania polskiej niepodległości. Dało narodowi moralną siłę na nadchodzące lata niewoli komunistycznej. Determinacja i bohaterstwo powstańców uzmysłowiły Stalinowi, jak wiele Polacy są gotowi poświęcić w obronie niepodległości. Cześć i chwała Bohaterom!!!

Dziś idę walczyć – Mamo!…
 Dziś idę walczyć – Mamo,
Może nie wrócę więcej,
Może mi przyjdzie polec tak samo,
Jak tyle, tyle tysięcy

Poległo polskich żołnierzy
Za wolność naszą i sprawę.
Ja w Polskę, Mamo, tak strasznie wierzę.
I w świętość naszej sprawy.

Dziś idę walczyć – Mamo kochana,
Nie płacz, nie trzeba, ciesz się, jak ja,
Serce mam w piersi rozkołatane,
Serce mi dziś tak cudnie gra.

To jest tak strasznie dobrze mieć Stena w ręku
I śmiać się śmierci prosto w twarz,
A potem zmierzyć – i prać – bez lęku
Za kraj! Za honor nasz!
Dziś idę walczyć – Mamo!…

Warszawa, przed 31 lipca 1944 r.
Józef Andrzej Szczepański “Ziutek” (1922-1944

m

Polska w mołdawskim muzeum

Polska w mołdawskim muzeum

utworzone przez | lip 26, 2024 | Aktualności

Wakacyjnych szlaków ciąg dalszy…

Muzea odgrywają kluczową rolę w zachowaniu i promowaniu dziedzictwa kulturowego oraz edukacji społecznej. Wizyta w muzeum to nie tylko okazja do obcowania z historią, sztuką i nauką, ale także do zrozumienia i docenienia osiągnięć ludzkości na przestrzeni wieków. Jednym z obowiązkowych punktów na szlaku wakacyjnym w Mołdawii powinno być Muzeum Historii i Etnografii. Obcowanie z jego bogatą kolekcją eksponatów, które ilustrują różnorodne aspekty naszego wspólnego dziedzictwa, przenosi w piękną podróż sentymentalną.

Muzeum Historii i Etnografii w mołdawskiej wsi Styrcza to dom, w którym dorastała pani Lilia Górska, dyrektorka zespołu „Styrczańskie Dzwoneczki”. To także dom, w którym od zawsze kształtowała się polska kultura, tradycje i obyczaje, niezależnie od panujących systemów politycznych.

Pani Lilia jest właścicielką tego miejsca, to była idea jej rodziny, aby przerobić budynek w muzeum i zapoznawać ludzi z polską kulturą. Po śmierci dziadka pani Górskiej, budynek stał pusty przez jakiś czas. W 2004 roku została podjęta decyzja o otwarciu muzeum w tym miejscu. Uroczyste otwarcie odbyło się 11 marca 2004 roku.

W okresie letnim przybywa mnóstwo turystów, którzy zwiedzają muzeum, cieszą się nie tylko ciekawymi pamiątkami i zbiorami, ale także podziwiają piękną naturą we wsi Styrcza. Drzwi muzeum zawsze są otwarte dla wszystkich miłośników historii i kultury. Właściciele chętnie oprowadzają po muzeum, pokazują wszystkie zabytki i przekazują atmosferę tego miejsca. Przy okazji, połowa eksponatów to osobiste rzeczy właścicieli muzeum, a niektóre z tych rzeczy sami mieszkańcy wsi przekazali na rzecz muzeum. Naprawdę warto odwiedzić to miejsce, żeby całkowicie zanurzyć się w atmosferze domu i docenić kultywowanie polskiej historii i tradycji.

Wiele emocji towarzyszy turystom podczas zwiedzania muzeum. Każdy odnosi się do tego miejsca z wielkim szacunkiem i ciekawością. Turyści są zachwyceni prawdziwymi przedmiotami, które kiedyś były używane przez etnicznych Polaków, zamieszkujących wieś. Ludzie szanują to, że właściciele muzeum zachowują historię i przedmioty definiujące polską kulturę. Oni są wdzięczni za to, że polskie tradycje rozpowszechniają się nawet w tak niewielkim miejscu, jak Styrcza.

Diana Turcan, Mołdawia

Cześć pamięci Polaków zesłanych na Sybir

Cześć pamięci Polaków zesłanych na Sybir

utworzone przez | lip 26, 2024 | Aktualności

Wakacyjnych szlaków ciąg dalszy…

Wolontariusze polskiego stowarzyszenia „Polonia Pawłodara” w Kazachstanie, do których i ja należę, przeprowadzili akcję oczyszczenia i pomalowania cmentarza, na którym pochowani są Polacy, będący ofiarami represji w czasach sowieckiego reżimu totalitarnego. Cmentarz ten jest miejscem świętym dla wielu polskich rodzin, których przodkowie byli więzieni w obozach lub rozstrzeliwani w czasie represji politycznych.

Wraz z innymi podjęliśmy się zadania oczyszczenia cmentarza z gruzu, chwastów i innych zanieczyszczeń, a także pomalowania krzyży, mogił i pomników. Praca była ciężka, ale zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, aby przywrócić cmentarzowi godny wygląd, a zmarłym szacunek.

Akcja ta była nie tylko okazją do uczczenia pamięci poległych Polaków, ale także okazją do zjednoczenia społeczności wolontariuszy w celu oddania hołdu ofiarom represji politycznych i pokazania, jak ważna jest dbałość o zabytki i pamięć o historii. Wszyscy uczestnicy akcji byli głęboko wzruszeni i wdzięczni za możliwość wzięcia udziału w tak znaczącym wydarzeniu.

Biriukowa Antonina

DOFINANSOWANO ZE ŚRODKÓW KANCELARII SENATU RP

w Konkursie „SENAT POLONIA – 2024”

“Witajcie w domu – pobyt i edukacja kulturalna młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu uczącej się w LON Kolegium św. Stanisława Kostki w Warszawie”

Dofinansowanie: 180 000 zł

Całkowita wartość: 298 396 zł

umowa zawarta w lipcu 2024 r.

Wiary się nie wyrzeka… Opowieść o Kościele w Pawłodarze

Wiary się nie wyrzeka… Opowieść o Kościele w Pawłodarze

utworzone przez | lip 26, 2024 | Aktualności

Wakacyjnych szlaków ciąg dalszy…

Pawłodar to miasto w północno-wschodniej części Kazachstanu, ma ponad 300 tys. mieszkańców, z których większość to muzułmanie. Mieszka tu wielu potomków Polaków, w tym także moja rodzina i bliscy. Przez całe dzieciństwo chodziłam do jedynego kościoła rzymskokatolickiego w moim mieście – kościoła pod wezwaniem św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

Nasz kościół ma ciekawą i nieco tragiczną historię: większość katolików w Pawłodarze pojawiła się w XIX wieku, kiedy władze sowieckie represjonowały do naszego miasta wielu Polaków, Niemców i niewielką liczbę Ukraińców.

Wśród represjonowanych byli także księża, którzy nawet w trudnych czasach nie wyrzekali się wiary i potajemnie gromadzili w swoich mieszkaniach chętnych katolików, aby odprawiać nabożeństwa.

W 1978 r. wzrosła liczba katolików w mieście, a za zebrane pieniądze wiernych zakupiony był niewielki dom, w którym odprawiano wszystkie msze i kultywowano święta. W tym samym roku parafia ta została oficjalnie zarejestrowana.

W 1997 roku rozpoczęło się budowę obecnej świątyni w nowym miejscu i kontynuowano ją do 2001 roku. Świątynia została zbudowana dzięki sponsoringowi niemieckich organizacji katolickich i datkom parafian.

Na terenie kościoła wybudowano także piękny klauzurowy klasztor, w którym obecnie mieszkają siostry karmelitanki, które przybyły do Kazachstanu m. in. z Indii.

W świątyni jest także niewielkie muzeum, w którym znajdują się oryginalne materiały z lat ubiegłych, a mianowicie: fotografie, gazety, przedmioty osobiste pierwszych kapłanów, stary Biblie, a także fakty i wydarzenia historyczne opisywane ręcznie.

W chwili obecnej w naszym kościele działa chór, który zrzesza najzdolniejszych parafian w śpiewie i grze na instrumentach

Władze w przeszłości z całych sił starały się stwarzać trudności wierzącym, lecz były bezsilne wobec silnej wiary ludu, dzięki której wspólnota istnieje i rozkwita do dziś, stając się wielką duchową rodziną i udoskonalając świątynię codziennie.

 

Olga Biriukowa

DOFINANSOWANO ZE ŚRODKÓW KANCELARII SENATU RP

w Konkursie „SENAT POLONIA – 2024”

“Witajcie w domu – pobyt i edukacja kulturalna młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu uczącej się w LON Kolegium św. Stanisława Kostki w Warszawie”

Dofinansowanie: 180 000 zł

Całkowita wartość: 298 396 zł

umowa zawarta w lipcu 2024 r.

„Oziornoje. Parafia Królowej Pokoju”

„Oziornoje. Parafia Królowej Pokoju”

utworzone przez | lip 25, 2024 | Aktualności, Bez kategorii

Wakacyjnych szlaków ciąg dalszy…

Niezwykła jest historia pewnego miejsca w Kazachstanie… W rejonie Tainshin znajduje się niewielka wioska, Ozernoye, która znana jest z historii ratowania ludzi. Nazwa wsi pochodzi od jej historii powstania. Oziornoje, czyli jezioro – jednak nie ma tu żadnego jeziora. W pobliżu wioski znajduje się kotlina, która wypełnia się wyłącznie stopionymi wodami. Wszyscy mieszkańcy jednym głosem twierdzą, że nad kotliną nie ma innych źródeł, rzek, podziemnych wód.

Wieś została założona przez polskich zesłańców w 1936 roku, którzy wysiedleni z Polski przez NKWD trafili pod przymusem do Kazachstanu. Na stepie zamieszkały dziesiątki tysięcy Polaków, bez zbiornika z wodą… praktycznie czekała ich śmierć z głodu.

W czasie II wojny światowej panował ogromny głód, ludzie zaczęli błagać Boga o pomoc, wszyscy modlili się na różańcu. W święto Zwiastowania NMP, w 1941 roku wydarzył się cud, o który od dawna modlili się przesiedleńcy. Tego dnia kotlina obok wioski zaczęła wypełniać się wodą. Wkrótce przy wsi pojawiło się duże jezioro o średnicy ponad 5 kilometrów. Co więcej, w jeziorze było tak dużo ryb, że jedzenia nie brakowało nie tylko miejscowym mieszkańcom, ale także ludziom z okolicznych wiosek. Jak mówią starzy mieszkańcy Ozernego: „Mieliśmy na stołach ryby wszelkiego rodzaju — smażone, gotowane na parze, pieczone i nie było już wreszcie głodu”. 15 lat po cudzie jezioro nagle wyschło, niemal równocześnie ze zniesieniem statusu “specjalnych przesiedleńców” dla Polaków. A potem zbiornik napełnił się i wysechł jeszcze kilka razy.

W 1990 r. we wsi powstała parafia Matki Bożej Królowej Pokoju, która została poświęcona przez prymasa Polski, kardynała Józefa Glempa. Ustanowiono w niej Narodowe Sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju, Matki Azji, którą ogłoszono patronką całego Kazachstanu. Świątynia dziś jest szczególnym miejscem kultu maryjnego w Kazachstanie. Na pobliskim wzgórzu postawiono krzyż, który jest pomnikiem martyrologii ofiar komunizmu w rejonie Tajynsza. Znajduje się tam także kamień pamiątkowy z napisem „Bogu – chwała, ludziom – pokój, męczennikom – Królestwo Boże, narodowi kazachskiemu – rozkwit”. We wsi stoi figura Matki Bożej Fatimskiej oraz figura Matki Bożej z rybami (przedstawiona z siecią pełną ryb, którą poświęcił papież Jan Paweł II).

Olga Biriukowa

DOFINANSOWANO ZE ŚRODKÓW KANCELARII SENATU RP

w Konkursie „SENAT POLONIA – 2024”

“Witajcie w domu – pobyt i edukacja kulturalna młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu uczącej się w LON Kolegium św. Stanisława Kostki w Warszawie”

Dofinansowanie: 180 000 zł

Całkowita wartość: 298 396 zł

umowa zawarta w lipcu 2024 r.

Kamieniec Podolski – obrońca chrześcijaństwa

Kamieniec Podolski – obrońca chrześcijaństwa

utworzone przez | lip 16, 2024 | Aktualności, Bez kategorii

Nie uczymy się historii jedynie po to, by znać na pamięć bitwy, postaci czy wydarzenia. Uczymy się jej, ponieważ kryje w sobie mądrość, która uczy nas o życiu, o jego nieprzewidywalności i niezwykłości. Historia pokazuje, że życie zawsze było pełne niespodzianek i wyzwań, niezależnie od epoki. Nikt z nas nie wie, co przyniesie następny rok czy jutro. Dlatego opowieści historyczne są dla nas tak cenne – ukazują prawdziwe zdarzenia i lekcje z przeszłości.

Dzisiaj chciałabym opowiedzieć o mieście, które przetrwało wieki i było świadkiem niezliczonych wydarzeń historycznych — Kamieńcu Podolskim. Położone w południowo-zachodniej części dzisiejszej Ukrainy, przez blisko trzysta lat skutecznie osłaniało południowo-wschodnie rubieże Rzeczypospolitej, zyskując przydomek “miasta niezwyciężonego”, “bramy do Polski”, miasta wielu kultur i religii.

Znana polska twierdza, uwieczniona na kartach “Pana Wołodyjowskiego” Henryka Sienkiewicza, czerpie inspirację z prawdziwych wydarzeń historycznych, związanych z oblężeniem i obroną tej warowni.

Pierwszy zamek w Kamieńcu Podolskim powstał z inicjatywy ruskich władców, jednak nie przetrwał najazdów tatarskich. Kolejna forteca została wzniesiona przez litewskich Koriatowiczów, a jej obecny wygląd zawdzięczamy rozbudowie za czasów Stefana Batorego. Ten władca wzmocnił mury miasta i przekształcił zamek w potężną twierdzę, wykorzystując naturalne położenie miasta. Na mapie widać, że Kamieniec leży na naturalnej wyspie utworzonej przez meandrującą rzekę Smotrycz. Jedyna droga do miasta prowadziła tuż obok zamku, dzięki czemu miasto i zamek wzajemnie się uzupełniały – zdobycie jednego oznaczało upadek drugiego.

Potężna twierdza szybko zyskała sławę jako niezdobyta. Krążyła anegdota, że turecki sułtan podczas wyprawy w 1621 roku powiedział: “Niechże go sobie sam Allach zdobywa”. Jednak wewnętrzne zamieszanie i brak przygotowania sprawiły, że w 1672 roku twierdza nie była gotowa do obrony. Stolnik Latyczowski, Stanisław Makowiecki w swojej wierszowanej relacji o wojnie z Turkami wspomina trudy i upokorzenia związane z próbami zebrania środków na obronę zamku podczas sejmu. Niestety, bezskutecznie – słabo uzbrojona załoga była zmuszona do kapitulacji.

Po podpisaniu aktu kapitulacji doszło do tragicznego wypadku – eksplozja w magazynie prochów spowodowała odpalenie dział, a jedna z kul śmiertelnie ugodziła komendanta twierdzy, Jerzego Wołodyjowskiego. Jego postać stała się pierwowzorem bohatera “Trylogii” Sienkiewicza. Upadek Kamieńca Podolskiego wstrząsnął polskim społeczeństwem.

Kolejnym skarbem historycznym Kamieńca Podolskiego jest Parafia Katedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła, jedna z najlepiej zachowanych katolickich świątyń w regionie. Przez prawie sześć wieków, z pewnymi przerwami, katedra i tamtejsze biskupstwo rzymskokatolickie były niemy świadkami wielu tragicznych wydarzeń, zarówno w Rzeczypospolitej, jak i na całym Podolu.

Świątynia, wybudowana za czasów biskupa Jakuba Buczackiego w XVI wieku, reprezentuje renesansowy styl architektoniczny, choć niektórzy przypisują budowę kamiennego kościoła także biskupowi Pawłowi z Bojańczyc. W latach 1646-1648 została przebudowana w stylu barokowym. Podczas wojen polsko-tureckich, Jerzy Michał Wołodyjowski, słynny bohater narodowy, modlił się tam o pokój i zwycięstwo dla Polski. W 1672 roku, w czasie tureckiej okupacji, do przekształconej w meczet świątyni dobudowano minaret zwieńczony półksiężycem.

Po odzyskaniu Kamieńca przez Rzeczpospolitą 23 września 1699 roku, przeprowadzono rytuał oczyszczenia katedry. Zgodnie z postanowieniami Pokoju Karłowickiego z 26 stycznia 1699 roku, minaret wraz z półksiężycem miał pozostać nietknięty. Jednak, aby usunąć ten upokarzający symbol panowania Osmanów, dnia 10 maja 1756 roku biskup Michał Dębowski ustawił na minarecie miedzianą figurę Matki Boskiej o wysokości 4,5 metra. 1 czerwca 1820 roku piorun uderzył w posąg, wywołując pożar, który szybko ugaszono.

8 grudnia 1919 roku odbył się uroczysty ingres biskupa Piotra Mańkowskiego do katedry, jednak 27 kwietnia 1922 roku Sowieci ograbili skarbiec katedralny. 14 maja 1936 roku władze radzieckie zamknęły świątynię, przekształcając ją w muzeum. W latach 1941-1945 kościół był przejściowo otwarty, ale od 1946 do 1990 roku mieściło się tam muzeum ateizmu. 13 czerwca 1990 roku świątynia została zwrócona wiernym, a 29 czerwca odprawiono tam pierwszą mszę świętą.

Jak możemy zauważyć, historia stanowi nieocenioną skarbnicę wiedzy, która rzuca światło na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Kamieniec Podolski, z jego bogatą historią, jest doskonałym przykładem miasta, które przetrwało wiele burzliwych okresów i było świadkiem licznych wydarzeń historycznych. Twierdza miasta, znana jako symbol potęgi militarnej i strategicznej, odgrywała kluczową rolę w obronie miasta i regionu przed najeźdźcami. Jej historię naznaczyły liczne oblężenia i odbudowy, a jej imponująca architektura przyciągała uwagę zarówno sojuszników, jak i wrogów Polski. Parafia Katedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła, istniejąca od niemal sześciu wieków, odgrywała kluczową rolę w życiu tego regionu, przekształcając się od renesansowej świątyni do barokowego kościoła. Jej historia, od modlitw Jerzego Michała Wołodyjowskiego po okupację turecką, przebudowę na meczet i odzyskanie przez Rzeczpospolitą, pokazuje, że życie zawsze było pełne niespodzianek i wyzwań. Te opowieści są nie tylko historycznym dziedzictwem, ale również ważnymi lekcjami dla naszej współczesności.

Materiał historyczny oraz fotorelacja zostały opracowane na wakacyjnych szlakach przez uczennicę Kolegium – Alisę Kostylievę, która przygotowuje się w tym roku do egzaminu maturalnego z rozszerzonej historii.

DOFINANSOWANO ZE ŚRODKÓW KANCELARII SENATU RP

w Konkursie „SENAT POLONIA – 2024”

“Witajcie w domu – pobyt i edukacja kulturalna młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu uczącej się w LON Kolegium św. Stanisława Kostki w Warszawie”

Dofinansowanie: 180 000 zł

Całkowita wartość: 298 396 zł

umowa zawarta w lipcu 2024 r.