Cudowny bal studniówkowy, tradycyjny polonez, walc, wspólna zabawa, zachwycające kreacje, muzyka, niezapomniany wieczór, podziękowania, wzruszenia i refleksje…, czyli noc pełna wrażeń dla maturzystów, grona pedagogicznego i rodziców Kolegium św. Stanisława Kostki
W środowy wieczór podziwialiśmy baletowe arcydzieło twórców francuskiego romantyzmu. „Giselle” to balet fantastyczny zapisany przez Heinricha Heinego na podstawie zasłyszanej przez niego legendy. Wspaniała inscenizacja plastyczna, drobiazgowo opracowane projekty dekoracji i kostiumów, a przede wszystkim mistrzowskie choreografie i taniec artystów Polskiego Baletu Narodowego wprowadziły wszystkich w oniemienie. Oddziaływały na wszystkie zmysły, ciesząc oko i ucho widza. Balet był wielokrotnie pokazywany w Warszawie, po raz pierwszy prawie 200 lat temu na scenie Teatru Narodowego. Do dziś zachwyca mistrzowskimi popisami tancerzy, ich aktorską grą oraz czaruje pięknem zespołowych tańców zbiorowych. W końcu namiętność i zmysłowość, tajemniczość i baśniowość t o cechy, które dominują i poniekąd definiują epokę romantyzmu, którą tak wielu z nas nosi w sercu.
Fundacja “Dla Polonii” otrzymała wsparcie w postaci darowizny na realizacje stałego projektu “Repatriacja przez edukację”.
Projekt ten ma na celu pomoc LON Kolegium Św. Stanisława Kostki w organizacji zajęć edukacyjnych oraz wycieczek edukacyjnych dla uczniów, a naszych podopiecznych- młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu. Dodatkowo w ramach akcji, czynimy wszelkie starania w celu zapewnienia naszym podopiecznym domowej atmosfery w przyszkolnym internacie i godnych warunków mieszkalnych poprzez: organizację warsztatów, wycieczek, wspólnych świąt (dla uczniów, którzy nie mogą spędzić tego czasu z rodzicami), ale również wymiany wyeksploatowanych środków czystości.
Dzięki naszemu darczyńcy Fundacji Totalizatora Sportowego będziemy mogli zakupić artykuły spożywcze, które posłużą do przygotowania posiłków dla naszych podopiecznych oraz do stworzenia reportażu- filmiku promującego idee repatriacji, który mamy nadzieje przysłuży się poszerzeniu świadomości społecznej, a ostatecznie pomoże nam zebrać środki na wsparcie dla młodzieży polskiego pochodzenia ze wschodu oraz Polonii na całym świecie.
Naszemu Darczyńcy serdecznie dziękujemy!
Działamy!
Moja prababcia Janina Dembicka urodziła się w 1926 roku na wsi, w obwodzie Chmielnickim. Od 1920 roku Kamieniec Podolski (stolica obwodu chmielnickiego) znalazł się na terenie radzieckiej Ukrainy, choć w okresie wojny polsko-bolszewickiej miasto pozostawało pod polską administracją, jednak były to już tereny odebrane Polsce.
Prababcia miała siedmioro rodzeństwa. Jej rodzice, Włodzimierz i Emilia Dembiccy, zostali wraz z dziećmi deportowani do Kazachstanu w 1936 roku. Moja prababcia miała wtedy zaledwie 10 lat. 6 lat później została przydzielona do pracy w cegielni, skąd wraz z koleżanką próbowały uciec. Niestety, zostały złapane w innej wsi, skazane za ucieczkę i wysłane do obozu. Po 2 latach pobytu w nieludzkich warunkach obozowych, poznała mojego pradziadka Olszewskiego Dionizego i wkrótce się pobrali. On także pochodził z represjonowanej rodziny i, podobnie jak ona, służył w armii robotniczej w latach 1944-1945, ale nie na terytorium Kazachstanu, tylko na Uralu. Mieli czworo dzieci, jednym z nich jest mój dziadek. Mieszkali na wsi, a później przenieśli się do Celinogradu (teraz Astana), gdzie pozostali do końca swego życia. Prababcia pracowała w fabryce, a potem jako pielęgniarka. Pradziadek pracował w kopalni węgla kamiennego w m. Karaganda. Także był muzykantem i grał w przedstawieniach w grupie teatralnej. Moja prababcia zawsze opowiadała mi o Polsce, o swoim dzieciństwie i tęsknocie za ojczyzną, a mój pradziadek często pisał i czytał po polsku, aby nie zapomnieć swojego ojczystego języka. Chcieli wrócić, jednak niestety nie mogli. Ale ich dzieci przeprowadziły się do Polski i spełniły to wielkie marzenie. A ja dziś z dumą uczę się języka polskiego, poznaję polską literaturę i tradycje. Marzę, by za kilka miesięcy zdać polską maturę. Chciałabym, by moi dziadkowie byli ze mnie dumni. Wszyscy mi kibicują. W końcu spełniam nie tylko swoje marzenia!
Darya Kushnaryova
Kolegium św. Stanisława Kostki KSW w Warszawie
Różne kultury - jedna tożsamość